Backpackers met een trolley-koffertje

Na een kleine drie maanden was het eindelijk zover: op vakantie naar Costa Rica! Alles was geregeld: de busreis naar de hoofdstad San José en onze hostels. Vrijdagochtend vroeg namen we de taxi naar het kantoor van Ticabus. Hier moesten we allerlei migratieformulieren invullen. Om 6.15 uur vertrok de bus naar San José. Bij de grens van Costa Rica waren er allerlei checks: onze paspoorten werden ingenomen, onze bagage werd gecheckt, migratieformulieren werden ingenomen, en we kregen allerlei mooie stempels in ons paspoort. Na een lange rit van ruim 8 uur kwamen we aan in San José. Wat een wereld van verschil met Granada en Nicaragua! Zoveel verkeer, hoge gebouwen, heel veel auto’s, mooie bussen, McDonalds, KFC’s, Burgerkings, Pizzahut… Christel en Lisa werden hier ontzettend blij van.
Na een taxiritje naar ons hostel, gingen Lisa en Lisanne broodjes als avondeten gehaald. Door de ontsteking in Christels knie kon ze moeilijk lopen en heeft ze haar knie dit weekend zoveel mogelijk rust moeten geven.
We hadden een mooie kamer met een warme douche! Wat hebben we hier allemaal van genoten, na drie maanden onder een koude douche te hebben gestaan. We wilden er allemaal niet meer onder vandaan komen.

De volgende ochtend ging opnieuw vroeg de wekker. We zouden namelijk gaan raften op de Pacuare rivier! Hier hadden we ontzettend veel zin in! Om 5.45 uur vertrok onze bus van San José naar Turrialba. Vanaf hier werden we opgehaald door een man van het raftingbedrijf en naar hun kantoor gebracht. Hier stonden al een boel mensen te wachten die vandaag met ons gingen raften. Met een bus zijn we naar de Pacuare rivier gereden. Hier hebben Lisa en Lisanne zich in hun uitrusting gehesen: helm, reddingsvest en peddel. We gingen met 5 anderen en de instructeur in een boot en we leerden van hem de commando’s adelante (vooruit roeien), atras (achteruit), izquerda atras (links achteruit, rechts vooruit), derecha atras (links vooruit, rechts achteruit) en alto (stoppen), en wat we moesten doen als er iemand uit de boot valt. Ook moesten we één voet vastklemmen, omdat dit het enige is wat je in de boot houdt bij een heftig stuk. Na deze korte instructie werd het tijd om te oefenen op de rivier. Het eerste stuk was vrij rustig, maar al snel kwamen er stroomversnellingen, watervallen, rotsen en golven. Ook de natuur was sprookjesachtig mooi. Het leek net alsof je 4 uur achter elkaar in de attractie Droomvlucht zat, genieten! Halverwege de tocht, zijn we gestopt en hebben we een korte hike gemaakt naar een waterval. Hier hebben we onder de waterval gezwommen (met schoenen, sokken, reddingsvesten, helmen en alles nog aan). We hadden een déjà vu-momentje aan het met kleren aan afzwemmen.
De tweede helft was even gaaf als de eerste helft. Zowel Lisa als Lisanne zijn allebei bijna een keer uit de boot gevallen, en twee teamgenoten hebben we uit de rivier moeten vissen (Atras! Atras! Atras!!!!).
Na 4 uur raften kwamen we gebroken, maar ontzettend voldaan uit het bootje. Onze schoenen, die nog steeds bruin waren van ons weekendje Miraflor, waren ook weer wat schoner. Nadat we droge kleren hadden aangetrokken, zijn we naar een restaurantje gereden waar we hebben geluncht. Vanaf hier hebben ze ons afgezet bij het busstation van Siquirres, waar we de bus hebben genomen naar Limon. Vanaf Limon hadden we een bus naar Cahuita. Dit is een plaatsje aan de Caribische kust. We waren doodmoe toen we bij ons hostel aan kwamen, dus zijn we lekker vroeg gaan slapen.

De volgende ochtend hebben we uitgeslapen: 7 uur waren we wakker ;). Lisa en Lisanne zijn ontbijtbroodjes gaan halen in het dorp. Toen we de avond ervoor aan kwamen, was het al helemaal donker, maar nu zagen we dat het een heel relaxed surfersdorpje is, superleuk om te zien.
Na het ontbijt zijn we rustig gaan lopen naar het strand (Playa Negra). We hebben lekker gezond, gelezen en gezwommen in de Caribische Zee. Het was een heerlijke dag!
Lopen naar een restaurant voor het avondeten was te ver voor Christel, dus besloten we dat we pizza gingen halen. Deze vielen wat groter uit dan gedacht: we gingen naar huis met drie pizzadozen van een halve meter. Dat was wel even schrikken voor Christel toen we hier mee thuis kwamen.

De volgende ochtend ging de wekker weer lekker vroeg. Lisa en Lisanne zijn nog even naar het strand gelopen om de zonsopkomst te zien. Dit was prachtig. Om 7 uur vertrok de bus terug naar San José. Hier kwamen wij om 11 uur aan. We hadden weer hetzelfde hostel als de eerste nacht in San José gereserveerd. We hebben hier een rustig dagje gehouden, het centrum een beetje bekeken en een enorme, lastige legpuzzel gemaakt. Na drie maanden van ontbering, hebben we heerlijk genoten van de KFC als avondeten.

Doe eens gek: de wekker ging de volgende ochtend nóg vroeger. Om 3.30 uur stonden wij fris en fruitig (niet) naast ons bed om ons klaar te maken voor onze terugreis naar Granada. De busreis viel ons erg mee. De checks bij de grens waren typisch Nicaraguaans: op de heenweg ging onze koffer door een scan heen, maar in Nicaragua doen ze gewoon je koffer open en kijken tussen de bovenste twee T-shirts. Toen onze koffers aan de beurt waren, zag de man op onze migratieformulieren waar we vandaan kwamen. Hij zei: ‘Holanda! Ga maar gelijk naar de bus.’ Zonder enige check mochten we door, echt bizar!

Alles bij elkaar hebben we de afgelopen dagen heel veel gereisd en gezien. Terugkomen in Granada voelde echt als thuiskomen. We gaan de komende dagen nog even lekker genieten van al het moois hier en over vier dagen komen wij terug naar huis.
We zullen de informatie over de vliegtijden en vluchtnummers op de volgende blog zetten.

Tot bijna in Nederland! Adios!