Ometepe... wauw!

Afgelopen donderdag zijn we om 12 uur met de taxi naar San Jorge gereden om daar de oversteek te maken naar het eiland Ometepe. We hoopten op een ferry, maar die vertrok pas ruim een uur later. In plaats van een ferry konden we direct op een zogenoemde ‘lancha’ stappen. Lisanne zag dit minder zitten met haar zeeziekte, maar toch hebben we besloten om dit bootje maar te pakken. In het bootje moesten we onze koffers op een verhoging leggen. Wij vroegen ons al af waarom dit zo was. Enkele minuten na vertrek werd dit al duidelijk: het bootje bestond uit houten planken en deinde heel erg heen en weer op de golven. Als snel stroomde er water naar binnen en kregen Lisanne en Christel nog een houten blok om hun voeten droog te houden. Erg fijn. Nadat de vader van Lisa de verhalen heeft gehoord en een foto heeft gezien van de lancha, is het bootje omgedoopt tot ‘snel-bij-de-Heer-lancha’. Veilig aangekomen op Ometepe pakten we een taxi richting ons plaatsje Mérida. Wij verbaasden ons erover hoe groen en mooi het was! We reden langs de vulkaan Concépcion die dertig dagen geleden nog schade had aangericht. Dit was duidelijk te zien. Ook bij een school lagen er nog brokstukken in de lokalen. Halverwege de rit van ongeveer anderhalf uur was de weg weg. We moesten nog drie kwartier over onverharde weg naar ons hotel rijden. We hadden gelukkig een goede chauffeur. Toen de chauffeur zei dat we er bijna waren, dachten we: Shit, waar zijn we beland?! Er waren geen restaurants, geen winkels, geen toeristenzaak, geen verharde weg én geen gasten in ons hotel. Maar deze gedachten waren snel verdwenen. Het personeel was erg vriendelijk, het eten was erg lekker, vanuit het hotel konden we tours boeken en het was een hele rustige plek met een privéstrandje. Dat hadden we wel nodig.

Op vrijdag zijn we een tour gaan doen naar vulkaan Madera. Een broer van de familie ging als gids mee, maar moet nog wel wat lessen krijgen hierin. De tocht ging door het oerwoud omhoog en was best zwaar, maar erg mooi! We hebben apen, grote vlinders, enorme rupsen en mensen die rijst en bonen verbouwden op het land. De gids zei: hier wordt gallo pinto gemaakt (dit is een Nicaraguaans gerecht met rijst en bonen). Heel bijzonder allemaal!
’s Middags zijn we gaan kajakken vanaf het vulkanische strandje naar Monkey’s Island. De gids van de vulkaantour had van te voren al gewaarschuwd om niet aan land te gaan. Toen we aan kwamen roeien, begrepen we hem gelijk, want de apen lieten hun tanden zien en keken nogal agressief naar ons. Lisa was bang dat ze ons achterna zouden komen zwemmen (Lisanne kan hier ook leuke grapjes over maken). We hebben nog aan het strandje gelegen, gegeten bij het hotel en zijn vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag gingen we te paard naar de waterval San Ramon. We kregen allemaal een wit paard die we een naam hebben gegeven. Lisa reed op José (het sukkeltje van de groep), Christel reed op Karel (Carlos in het Spaans, meeloper, vreetzak en letterlijk schijterd) en Lisanne reed op Jack (de macho van de groep die niet wilde dat anderen hem inhaalden). We hadden allemaal nog nooit op een paard gezeten, dus waren we erg benieuwd hoe deze combinatie ging uitpakken. We hebben de grootste lol gehad. De paarden hebben een klim van 2,5 uur naar boven gemaakt. Zelf moesten wij nog een half uur naar de waterval lopen/klimmen (soms over water). Deze tocht was door een prachtig oerwoud! Aangekomen bij de waterval van 50 meter hoog was het uitzicht adembenemend. Dit was één van de mooiste dingen die we ooit hebben gezien. Planten tegen de rotswand en een regenboog in het water. We hebben heel veel mooie foto’s gemaakt! De klim naar beneden naar de paarden hadden we overleefd en toen moesten we weer 2,5 uur terug met de paarden. Voor de spieren in onze lichamen was dit niet altijd even prettig. Dit voelen we nu nog. Na de tocht hebben we spelletjes gedaan en gegeten.

Op zondag werden we wakker van de harde wind. De golfplaten maakten lekker veel geluid. We hebben een strandochtendje gehouden. Toen we terug bij het hotel waren, was het gedaan met ons privéhotel: een gezin met vier krijsende, vechtende, irritante, ruziemakende kinderen kwamen langs om te eten. Na de lunch gingen ze weer weg. De baas kwam al naar ons toe: ‘Mas tranquilo’. Daar waren we het volledig mee eens!
In de middag begon het keihard te regenen en waaide het nog steeds. Er zat niks anders op: een spelletjesmiddag waarbij Lisa Lisanne perfect heeft ingemaakt met Ligretto (het laatste potje met één punt verschil winnen is toch erg leuk). Christel deed niet meer mee. Deze middag is Lisanne ook nog door de hangmat gezakt. Hier hebben we erg om moeten lachen, inclusief het personeel. Toen we wilden avondeten, viel de stroom uit. We zaten een paar uur in een donker gat met ons zaklampje paraat. Op het moment dat we met Oreo-koekjes moesten dineren, stelde het personeel voor dat zij iets makkelijks konden maken in het donker: spaghetti met pesto. Een prima maaltijd! Vlak voordat het eten klaar was, begon de stroom het gelukkig weer te doen! Wat ook nog leuk is om te vertellen: het personeel deed telkens de deur dicht toen zij gingen koken. Nergens voor nodig, want het eten was super lekker!

Maandag was het tijd om weer naar huis te gaan. Christel besloot nog even om te douchen. Erg dapper als je je bedenkt dat het douchewater vanuit de bergen komt wat ijskoud is! Nooit gedacht dat we zouden verlangen naar onze iets minder koude douche in Granada. De terugreis ging goed. De ‘snel-bij-de-Heer-lancha’ werd vervangen door de ‘snel-bij-de-overkant-ferry’. In San Jorge stond onze lieve taxichauffeur alweer klaar om ons terug te brengen naar Granada.

Adiós Amigos!